Μοναξιά μου Όλα ή Τίποτα;

Καλησπέρα, φίλοι μου.

Νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τη μοναξιά μιας και είναι η μόνη μου παρέα τον τελευταίο καιρό. Δε ξέρω εάν έχετε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή σας κι εσείς αυτό το συναίσθημα που πάει να σε οδηγήσει σε απόγνωση και αποχή αλλά εάν το έχετε περάσει θα ήθελα μια γνώμη και να το συζητήσουμε λίγο.

Φίλε, Πέτρο, κι εγώ βιώνω συχνά αυτά που περιγράφεις. Νομίζω είναι λογικό με όσα προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε στη σημερινή κατάσταση. Δε λέω ότι είναι εύκολο αλλά δείξε λίγο αντοχή και μη το βάζεις κάτω.  Αλλάζει μετά. Ευτυχώς έχεις εμάς που μπορείς να μοιραστείς κάποια πράγματα εάν το επιθυμείς.

Δηλαδή, αντιμετωπίζεται όπως η γρίπη; Ξάπλωσε, κουκουλώσου και θα περάσει;

Η μοναξιά δεν είναι ίωση, είναι μια στάση ζωής. Είναι μια επιλογή να δεις τα πράγματα από μακρυά. Για να είναι θετικά τα αποτελέσματα θα πρέπει να φτάσεις εκεί γνωρίζοντας πώς είναι τα πράγματα από κοντά πρώτα.

Το να νιώθεις μόνος είναι διαφορετικό από το να βιώνεις μοναξιά. Θέλω να πω ότι μερικές φορές είμαστε μέσα σε πλήθος και δε μας αγγίζουν οι φωνές και οι υπάρξεις τους. Ίσως χρειάζεται να αναζητήσουμε μέσα μας τί θέλουμε για να μη νιώθουμε μόνοι.

Ναι. Δυστυχώς αυτή είναι η μοναξιά που φοβάμαι περισσότερο. Να έχω γύρω μου ανθρώπους και να μην μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους.

Για μένα η μοναξιά πολλές φορές είναι επιλογή όταν θέλω να αδειάσω τη φασαρία και την ένταση που μου προκαλούν οι κακές επιλογές στις παρέες. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γεμίσουν το μυαλό και τη ψυχή σου με γαλήνη και χαρά γι' αυτό χρειάζεται η μοναξιά. Να βρει ο νους το χρόνο να φιλτράρει και να διαγράψει όλα εκείνα τα παραπανίσια....

Να πω και εγώ κάτι πάνω στην μοναξιά αν και δεν την έχω βιώσει.

Όπως ειπώθηκε, υπάρχουν 2 ήδη μοναξιάς.. αυτή που την επιλέγεις και αυτή που σου συμβαίνει.. το δεύτερο θα το έβαζα σε εισαγωγικά γιατί δεν ξέρω κατά πόσο μας συμβαίνει τελικά ή και αυτό είναι επιλογή μας.

Καταρχήν να θέσουμε τα πράγματα με την σειρά.. ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να είναι μόνος του! ("Ουαί τω ενί" λέει στην παλαιά διαθήκη) και μόνος ούτε στο παράδεισο λένε οι παλιοί σοφοί.

Ο Θεός μας έπλασε για να είμαστε σε κοινωνία μαζί Του πρώτα και με τους άλλους ανθρώπους δεύτερον. Γι αυτό έπλασε την Εύα στον Αδάμ.

Εδώ υπάρχει όμως ένα ζήτημα, το ότι πρέπει να είμαστε πρώτα ενωμένοι και σε κοινωνία με τον Θεό.. αν κάποιος άνθρωπος μας χαλάει αυτήν την κοινωνία θα πρέπει να τον απομακρύνουμε.. και κάποιες φορές μπορεί να χρειάζεται να τους απομακρύνουμε όλους όσους μέχρι τότε κάναμε παρέα και είχαμε φιλία.. θα πρέπει να αφήσουμε αυτούς που μας απομακρύνουν από τον Θεό και να βρούμε εκείνους που μας φέρνουν κοντά στου Θεό.. και τέτοιοι πάντα θα υπάρχουν.. ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει.. μερικές φορές όμως χρειάζεται πολύ ψάξιμο και υπομονή για να τους βρεις.

Και οι μοναχοί που αφήνουν τον κόσμο πάλι δεν είναι μόνοι.. είναι σε κοινόβιο.. έχουν κοινωνία μεταξύ τους.. αλλά και οι ερημίτες πάλι που φεύγουν και πάνε σε σπηλιές και ερημιές και αυτοί δεν είναι μόνοι.. έχουν τους αγγέλους.. έχουν τους Αγίους.. έχουν τον Θεό μαζί τους.

Μπορεί οι περιστάσεις της ζωής μας κάποια φορά να μας φέρουν σε τέτοια κατάσταση που να μείνουμε μόνοι.. εκεί ίσως χρειάζεται υπομονή από την πλευρά μας.. μέχρι ο Θεός να μας δείξει.. αλλά αν δεν τα παρατήσουμε και συνεχίσουμε τον αγώνα μας σίγουρα θα βρούμε ανθρώπους να μας στηρίξουν..

Αρκεί να ξέρουμε τι θέλουμε.. μερικές φορές οι άνθρωποι μένουν μόνοι από τον εγωισμό τους.. και αυτό είναι τραγικό..

Τι θέλεις στην ζωή σου;; Να γλεντάς και να έχεις τους άλλους να σε υπηρετούν; Να σου λένε μπράβο; Να σου κάνουν τα χατίρια; Αν αυτό θες τότε θα μείνεις μόνος..

..αν όμως θέλεις να γίνεις Άγιος.. να ζεις με τον Θεό.. να εφαρμόζεις αυτό που ο Κύριος είπε.. "Εἰ τὶς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος".. τότε δεν θα μείνεις μόνος! Ακόμη και αν οι άνθρωποι σε αφήσουν.. η κοινωνία των Αγίων (της εκκλησία σας) και του Θεού θα είναι πάντα ανοικτή!

Να με συγχωρείτε.. δεν έχω πείρα της μοναξιάς.. μπορεί να κάνω και λάθος.. θα ήθελα να ακούσω την γνώση σας πάνω σε αυτά και αν θέλετε να κάνουμε μία πιο εκτενή συζήτηση για το πως κάποιος αντιμετωπίζει την μοναξιά και πώς μπορεί να την ξεπεράσει.. σε μία εποχή που όλο και αυξάνει αυτό το φαινόμενο..

Πολύ σωστά όλα αυτά που γράφεις, Σωτήρη. Δε διαφωνώ. Πρέπει όμως να κάνω τον χαζό και να ρωτήσω κάποια πράγματα που απασχολούν πολύ κόσμο κι εμένα φυσικά.

Ο άνθρωπος πλάστηκε να ζει κοινωνικά, και του δόθηκε η Εύα. Η Εύα όμως απομακρύνθηκε πολύ και άλλαξε το θέλημα του Θεού με το δικό της. Ακόμη και δίπλα στον Αδάμ δεν τον κάνει να μη νιώθει μόνος.

Έπειτα η υπομονη να δούμε το θέλημα του Θεού. Μια εύλογη ερώτηση είναι "ως πότε;" μια άλλη "μήπως ο Θεός μου έδειξε τί πρέπει να γίνει και δε το κάνω;", "μπορώ να κάνω αυτό που μου δόθηκε ως αποστολή;" κι αν όχι "γιατί δε μπορώ να το κάνω;"

Στο χρόνο αυτό που μεσολαβεί μέχρι τη Θεία φώτιση; Πώς το παλεύω όλο αυτό; Πώς να ξέρω τί μου γίνεται; Πόσο θα μπορώ να κάνω υπομονή αντιμετωπίζοντας πράγματα και καταστάσεις που δε μπορώ να κατανοήσω;

Σημ: Δεν είμαι αιρετικός ή κοσμικός απλώς μεταφέρω εδώ κάποιες ανησυχίες μου που ίσως πολλοί άλλοι τις έχουν επίσης. Δε περιμένω οριστικές απαντησεις πλέον. Απλά νιώθω μεγάλη πίεση και θέλω να νιώσω καλύτερα.
Με εκτίμηση στο χώρο και σε όλα τα παιδιά της παρέας μας.

Γενικώς το να υπομένουμε είναι μια λύση. Η μοναξιά όμως δεν έχει να κάνει με την υπομονή και την προσδοκία. Ο Θεός μας δίνει όσα θέλουμε σε συγκεκριμένες στιγμές και μόνο όταν αυτό που ζητάμε είναι απαραίτητο για τη ψυχή. Η μοναξιά ίσως να βοηθάει στη ψυχή περισσότερο από ότι η οποιαδήποτε μορφή παρέας. Μερικές φορές την προτιμώ από τη κακή παρέα.

Αλλόκοτος έγραψε:

Πολύ σωστά όλα αυτά που γράφεις, Σωτήρη. Δε διαφωνώ. Πρέπει όμως να κάνω τον χαζό και να ρωτήσω κάποια πράγματα που απασχολούν πολύ κόσμο κι εμένα φυσικά.

Ο άνθρωπος πλάστηκε να ζει κοινωνικά, και του δόθηκε η Εύα. Η Εύα όμως απομακρύνθηκε πολύ και άλλαξε το θέλημα του Θεού με το δικό της. Ακόμη και δίπλα στον Αδάμ δεν τον κάνει να μη νιώθει μόνος.

Έπειτα η υπομονη να δούμε το θέλημα του Θεού. Μια εύλογη ερώτηση είναι "ως πότε;" μια άλλη "μήπως ο Θεός μου έδειξε τί πρέπει να γίνει και δε το κάνω;", "μπορώ να κάνω αυτό που μου δόθηκε ως αποστολή;" κι αν όχι "γιατί δε μπορώ να το κάνω;"

Στο χρόνο αυτό που μεσολαβεί μέχρι τη Θεία φώτιση; Πώς το παλεύω όλο αυτό; Πώς να ξέρω τί μου γίνεται; Πόσο θα μπορώ να κάνω υπομονή αντιμετωπίζοντας πράγματα και καταστάσεις που δε μπορώ να κατανοήσω;

Σημ: Δεν είμαι αιρετικός ή κοσμικός απλώς μεταφέρω εδώ κάποιες ανησυχίες μου που ίσως πολλοί άλλοι τις έχουν επίσης. Δε περιμένω οριστικές απαντησεις πλέον. Απλά νιώθω μεγάλη πίεση και θέλω να νιώσω καλύτερα.
Με εκτίμηση στο χώρο και σε όλα τα παιδιά της παρέας μας.

Ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις Γιώργο.

Αρχικά να πω πως δεν ξέρω εγώ τις απαντήσεις.. ότι γράψω θα έχει να κάνει με την γνώμη μου και την πείρα που έχω αποκομίσει από διάφορες περιστάσεις στην ζωή μου.. πάντα ενδέχεται το να κάνω λάθος και γι αυτό θα ήθελα μετά χαράς να με διορθώσετε!

Δεν ευθύνεται μόνο η Εύα για την πτώση.. σύμφωνα με τον π. Βασίλειο Βολουδάκη ο Αδάμ ήταν ο λόγος που η Εύα έπεσε γιατί αυτός είχε απορροφηθεί από την δημιουργία και την άφησε μόνη της.. η Εύα έπιασε κουβέντα με το φίδι επειδή δεν είχε τον Αδάμ να μιλήσει.. αυτή δεν ήθελε να είναι μόνη και γι αυτό και μετά την πτώση τρέχει στον Αδάμ..

Όσον αφορά την υπομονή.. το "ως πότε" γενικά εμένα ποτέ δεν μου αρέσει σαν έκφραση.. θα κάνουμε υπομονή μέχρι να γίνουμε καλά! Είμαστε άρρωστοι.. και όπως ένας άρρωστος κάνει υπομονή μέχρι να γίνει καλά έτσι και εμείς.. τι νόημα έχει ο ασθενής να ρωτάει τον γιατρό "ως πότε" θα κάνω υπομονή; Μέχρι να γίνεις καλά είναι η απάντηση!

..εύλογο είναι και το ερώτημα "μήπως ο Θεός μου έδειξε τί πρέπει να γίνει και δε το κάνω;".. ας μην στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας όμως! Ο Θεός και να μας δείξει αν δεν καθαριστούμε και δεν αλλάξουμε μέσα μας ποτέ δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει.. εγώ αυτό που έχω δει στην ζωή είναι ότι όποιος με ειλικρίνεια αγωνίζεται και έχει διάθεση πραγματικά να αλλάξει τότε και τα ποιο μικρά βήματα να κάνει ο Θεός δεν θα τον αφήσει..

..το πρόβλημα πολλές φορές είναι στον εγωισμό μας.. δεν μπορούμε να κάνουμε υπομονή μέχρι να αλλάξουμε.. θέλουμε εδώ και τώρα να γίνουμε Άγιοι.. να γίνουμε τέλειοι.. ΟΧΙ.. εφόσον τόσα χρόνια κάναμε το θέλημα μας και ζούσαμε με τα πάθη μας τώρα θα πρέπει άλλα τόσα χρόνια να αγωνιστούμε για να τα νικήσουμε.. η Αγία Μαρία η Αιγυπτία 17 χρόνια στην αμαρτία.. και για 17 χρόνια στην έρημο είχε σαρκικούς πειρασμούς.. και μετά απαλλάχτηκε και χαριτώθηκε.. αυτή πως έκανε υπομονή;

Είναι κόλπο του διαβόλου να μην μας αφήνει να κάνουμε υπομονή.. γιατί θέλει να μας απογοητεύει και να μας κάνει να τα παρατάμε..

..νομίζω πως θέλει ταπείνωση.. ας έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό ότι αυτός θα μας αλλάξει.. να κάνουμε αυτό που μπορούμε.. τα απλά και λίγα πράγματα που μπορούμε.. δεν μπορείς να κάνεις πολλούς αγώνες;; Τουλάχιστον μάθε να μετανοείς και να εξομολογείσαι τακτικά! Ο Θεός θα δει την υπομονή σου και θα σε λυτρώσει..

..αρκεί όμως να αγωνίζεσαι ειλικρινά.. αν δεν μπορείς να κάνεις υπομονή επειδή δεν γίνεται το θέλημα σου τότε μην περιμένεις από τον Θεό κάτι.. είσαι καταδικασμένος..

Τέλος μέχρι να έρθει η Θεία φώτιση κάνω υπομονή όπως είπαμε αλλά κυρίως φροντίζω να μην παλεύω μόνος μου! Βρίσκω έναν καλό πνευματικό και αυτός θα με καθοδηγήσει.. ό,τι δεν καταλαβαίνω το εναποθέτω σε αυτόν.. ό,τι με προβληματίζει το λέω σε αυτόν.. αν υπάρχει ειλικρίνεια όπως είπα τότε να μην αμφιβάλουμε καθόλου πως το στόμα του πνευματικού θα γίνει στόμα του Θεού! Όταν ταπεινά πηγαίνουμε στον πνευματικό μας και του ανοίγουμε την καρδιά μας τότε γίνονται θαύματα!

Πολλές φορές το πιο δύσκολο δεν είναι να αγωνιστούμε αλλά να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε για εξομολόγηση ακόμη και όταν δεν βλέπουμε τίποτα να αλλάζει προς το καλύτερο.. αυτό είναι το δύσκολο.. αυτό φέρνει όμως την πραγματική αλλαγή!

Υ.Γ. Εννοείται πως δεν είσαι ούτε κοσμικός - ούτε αιρετικός.. όλοι έχουμε περάσει και περνάμε ακόμη από αυτά τα στάδια.. αν σου έλεγα εγώ πόσες φορές έχω πει και λέω στον Θεό το "δεν αντέχω" δεν θα με πίστευες.. αλλά πάντα προσπαθώ να το συμπληρώνω με το "Δόξα τω θεώ, πάντων ένεκεν".. άνθρωποι είμαστε.. λογικό είναι να λυγίζουμε..

Ο Χριστός πριν το παθός είπε: "Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σύ."

Για την υπομονή υπάρχει και το παρακάτω υπέροχο βιντεάκι, αξίζει να το ακούσουμε: