Μια παλιά ιστορία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας νέος και έψαχνε να βρει κάτι σημαντικό. Ταξίδεψε πολύ, ασταμάτητα, ρωτούσε όλους που θα βρει κάτι σημαντικό και ο καθένας του έλεγε τα δικά του. Ανατολικά είναι το σημαντικό, Δυτικά είναι το σημαντικό... Πουθενά όμως δεν έβρισκε αυτό το τόσο σημαντικό. Άρχισε να απογοητεύεται. Ένα βράδυ βρέθηκε σε ένα πανδοχείο. Εκεί τον υποδέχτηκαν ένθερμα επειδή δεν ήταν πολύ δημοφιλές το μέρος και έβλεπαν επισκέπτες και μάλιστα πελάτες πολύ σπάνια. Έκλεισε ένα δωμάτιο για 2 βράδια. Έτσι επειδή ένιωσε άνετα με τον κόσμο εκεί. Το βράδυ στο δείπνο είχαν μαζευτεί αρκετά άτομα από την οικογένεια του πανδοχέα. Μεταξύ άλλων ήταν και η κόρη του η Αιμιλία. Ήταν πολύ όμορφη κοπέλα η Αιμιλία. Ο νέος μας ένιωσε πολύ μεγάλη έλξη και χαρά και άνεση με την κοπέλα. Την τρίτη μέρα σκέφτηκε να μείνει ακόμη λίγες μέρες στο πανδοχείο για να μοιραστεί κι άλλο χρόνο με την Αμιλία. Η Αιμιλία όμως θα έφευγε για πάντα από τη χώρα. Τότε ο νέος μας κατάλαβε ότι είχε βρει αυτό το σημαντικό που έψαχνε και ξαφνικά το έχανε. Έτσι απλά. Βρήκε το θάρρος να μιλήσει με τη κοπέλα και να της πει όσα ένιωθε γι' αυτή. Ότι θα έκανε τα πάντα γι' αυτήν. Εκείνη δάκρυσε και του είπε. Λυπάμαι που είμαι αυτό το τόσο σημαντικό που έψαχνες. Λυπάμαι περισσότερο όμως που δε θα μπορέσω να είμαι εδώ για σένα.

Είναι απογοητευτικό να χάνεις χρόνο ψάχνωντας κάτι άπιαστο. Βάλε συγκεκριμένους στόχους και κάνε κάτι γι' αυτούς πριν τους χάσεις. Αν ο νέος ήξερε ότι το σημαντικό που έψαχνε ήταν ο έρωτας θα έκανε πιο συγκεκριμένες κινήσεις. Δε θα έχανε χρόνια στη περιπλάνηση. Η Αιμιλία έγινε μοναχή. Το είχε αποφασίσει και είχε ταχθεί λίγες μέρες πριν γνωρίσει το νέο μας. Ήθελε κι αυτή έναν άνθρωπο να ερωτευτεί πριν. Αν δεν αργούσε αυτός κι αν δε βιαζόταν η Αιμιλία θα ήταν μαζί.

Τί τραγικό τέλος ε; Ο νέος γύρισε στο σπίτι του. Απογοητευμένος. Απελπισμένος. Εκεί όμως κάτι συνέβη. Είδε μια κοπέλα να μιλάει με το φουρνάρη της γειτονιάς. Ξαφνικά βλέπει το φουρνάρη να τον δείχνει με το χέρι. Ταράχτηκε. Η κοπέλα γύρισε να δει τον νέο που αναζητούσε. Τό ο νέος είδε τα μάτια της. Τη γνώρισε αμέσως. Ήταν η Αιμιλία.

Μην απελπίζεστε, λοιπόν! Κανείς δε ξέρει το σχέδιο του Θεού.
Κουράγιο. Ο αγώνας μπορεί να κρατάει μια ζωή 100 χρόνων αλλά αν νικήσεις θα κερδίσεις μια αιώνια ζωή, γεμάτη χαρά!