Έως πότε;

Ένας χριστιανός γιατρός προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πείσει  έναν  ασθενή να μετανοήσει. Αλλά ο ασθενής, παρ’ όλο που έδειχνε ότι θέλει να μετανοήσει, όμως δεν το αποφάσιζε .Κάθε τόσο έλεγε. Γιατρέ, έχουμε καιρό. Ας γίνω καλά και βλέπουμε. Ό γιατρός όμως, που είχε την αγωνία της  σωτηρίας του, δεν το έβαζε κάτω. Μία μέρα του αφήνει επάνω στο κομοδίνο του ένα κουτί με φάρμακα. Ο άρρωστος ερωτά: «Γιατρέ, πότε θα πάρω το φάρμακο για να γίνω καλά;» «Μετά από έναν μήνα», λέει ο γιατρός . «Τι λες γιατρέ; Μπορεί να πεθάνω  μέχρι τότε.» «Τότε  αν θέλεις, μπορείς να το πάρεις μετά από μια εβδομάδα.» «Τι λες γιατρέ; Μπορεί μέχρι τότε να γίνω χειρότερα.» «Τότε  πάρε το αύριο.» «Όχι, σήμερα γιατρέ. Αύριο, ποιος με βεβαιώνει ότι θα ζήσω;» Η ανησυχία για την αποκατάσταση της υγείας είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Γιατί  όμως δεν έχουμε την ίδια αγωνία και ανησυχία και για την υγεία και την ασφάλεια της ψυχής; Το φάρμακο της ψυχής είναι  η μετάνοια. Και όμως  κάθε τόσο αρνούμεθα να το λάβουμε. Κάθε τόσο αναβάλλουμε. Κάθε τόσο λέμε: «Έχουμε καιρό.» Και όμως, κανένας μας δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό έχουμε μπροστά μας ακόμη. Για πολλούς ο χρόνος είναι μετρημένος. Ο καιρός εγγύς. Και εμείς είμαστε ακόμη ανέτοιμοι και απροετοίμαστοι.  Έως πότε όμως;